خواستگاری در خیابان

خواستگاری در خیابان...

زندگیم افتاده رو دور تند...این روزها کمتر پیش میاد بنویسم یا حتی به خیلی چیزها فکر کنم.درس و دانشگاه یک طرف، کارای خونه یک طرف.اما از عشقای مامان که نمی تونم غافل بشم، می تونم؟این روزا دارم بزرگ شدن و قد کشیدنشون رو با همه وجودم تماشا می کنم.همیشه آخرهفته ها باید منوی غذایی کل هفته رو یه دور با هم مرور کنیم و تصمیم بگیریم که چی آشپزی کنیم:) به این صورت که رای گیری می کنیم هر غذایی طرفدار بیشتری داشت میره تو لیست پخت...لقمه های خوشمزه مامانی که همیشه براهه...برای خودم و حضرت یار هم یکی یدونه می گیرم.آبمیوه های خونگی و انواع کیک و شیرینی دستپخت خودم.در ضمن میوه فصل هم یادمه بذارم تو کیف عشقام.هفته ای چندبار میوه تازه می خریم و حواسم هست خورده باشن حتما.در این بین سعی می کنم به خیریه  و کارهاش هم برسم.بیشتر روزهای تعطیل هرچی داریم و نداریم بار می زنیم میریم دور هم فوتبال و والیبال و سینما و... بچه های خودم هستند هرچند اسمشون تو شناسنامه م نباشه...مادری صدام می کنن حتی:) راسته که میگن تنها چیزی که ارزش ادامه دادن زندگی رو داره، خانواده ست.و من دارمش.یه خانواده به بزرگی و پاکی قلب بچه هام.. خواستگاری در خیابان...

خواستگاری در خیابان...

آدم هایی در زندگی مان هستند و حضور دارند که به انتخاب خودمان دوستشان داشته ایم.آدم هایی که یک مهربانی عمیقی در نگاهشان پنهان است.مثل یک لبخند در انتهای خواندن سرودی دسته جمعی، مثل دیدن یک قاصدک که ناگهان روی شاخه ای بنشیند، مثل عطر شب بو که اتفاقی به مشامت رسیده باشد، حس خوب می بخشند.شاید هم مثل ابرهای نزدیک خورشید باشند که پاکی و صداقت را بخاطرمان می آورند.آدم هایی که هرگز بودنشان تکراری نمی شود و یا دلزده ات نمی کند.حتی نبودنشان هم خوب است! چون آنها همیشه با خوبی هایشان، با مهربانی ها، لبخندها و قلب بخشنده شان زنده اند.هرجایی که می خواهند باشند، باشند...فرقی نمی کند کنار تو یا دور از تو...نسیم محبتشان آنقدر دلگشا هست که دلت گرم شود...دوست هایی که دوست اند به معنی واقعی کلمه. برای یک مترسک خواستگاری در خیابان...

خواستگاری در خیابان...

چشم هایمان را بسته ایم.می پنداریم که اینچنین به آرامش خواهیم رسید.سن و سال مادر را از یاد برده ایم.براستی چند چین دیگر بر روی ماه چهره اش نقش بسته و ما از آن غافل بوده ایم؟ چند قطره اشک از چشم های تار پدر روانه تار و پود چهره اش گشته و او فورا به تاریکی پناه برده؟ چند غزل مانده تا پدربزرگ به پایان برسد؟ خودمان، کودکی هایمان را کجا جا گذاشته ایم که امروز اینچنین بی پروا به آینده چشم دوخته ایم.ما از کنار خورشیدهای هر صبح به سادگی عبور می کنیم.این ما هستیم که خود را از قید و بند دوست داشتن رهانیده ایم و مهربانی را کسی امروز بخاطر نمی آورد.وقتی آه کشیدن های فر خواستگاری در خیابان...